Epilog.

13 maja 2016r.

Stałyśmy za drzwiami łazienki, czekając aż Julia, ubrana i umalowana, wyjdzie z pomieszczenia i będziemy mogły wreszcie wyjechać do kościoła, gdzie zapewne czekało mnóstwo ludzi. Julka siedziała tam już od dobrej godziny, a ja, Violetta, oraz Natalia, żona Aleha coraz bardziej się martwiłyśmy. 

Viola zapukała do drzwi.

- Jul, wszystko w porządku? - zapytała.

Opowiedziała nam cisza. Violetta nacisnęła na klamkę, ale drzwi się nie otworzyły. Julia zamknęła się na klucz.

- Otwórz - odezwałam się już nieco zdenerwowana.

Usłyszałyśmy charakterystyczny trzask przekręcania klucza. Natalia otworzyła drzwi, a naszym oczom ukazała się Julia. Ubrana w śnieżnobiałą, długą suknie ślubną, spojrzała na nas przerażonym wzrokiem.

- Nie pojadę tam - odezwała się drżącym głosem.

Spojrzała w lustro, które wisiało na ścianie i poprawiła kosmyk włosów za ucho.

- Nie masz już wyboru - zaśmiałam się, wchodząc do środka. Poprawiłam falbankę w sukience Julii, która niesfornie się zagięła i sięgnęłam do kosmetyczki po błyszczyk.

- Patrz jak mi się ręce trzęsą - podniosła dłonie na wysokości moich oczu - A jak upuszczę obrączkę? Albo zwymiotuję? Nie, nie ma mowy, nie jadę!

- Ale Marcin już czeka w kościele, chcesz tak po prostu uciec? - zapytałam, patrząc jak Julia nerwowo przegląda się w swoim odbiciu.

- Przecież wiesz, że chciałabym spędzić z nim resztę życia, ale boję się...

- Czego się boisz? - zapytałam.

- Że zaraz się obudzę i to wszystko okaże się tylko głupim snem - westchnęła, odbierając mi z ręki błyszczyk - Obudzę się w łóżku Alka cała zapłakana i okaże się, że dopiero rozstałam się z... Nim.

Od rozstania Julia mało kiedy wymawiała imię Cupkovića. Próbowała zapomnieć.

Z rozbawieniem uszczypnęłam Julkę w ramię, a dziewczyna odskoczyła przestraszona.

- Zwariowałaś?

- Nie, ale uświadamiam cię w fakcie, że od twojego związku z... Nim minęły trzy lata. Nie śnisz i właśnie jesteś spóźniona na własny ślub.

Zaśmiała się.

- Daj spokój, jestem najważniejszą osobą na tej uroczystości, więc beze mnie ślub się nie odbędzie - musnęła pędzelkiem wargi i, z uśmiechem na twarzy, odwróciła się w naszą stronę - Drogie panie, jestem gotowa.

* * *

Wyglądała olśniewajaco. Na odkryte ramiona luźni opadały jej blond loki, a długa, biała suknia niedbale sunęła po ciemnoczerwonym dywanie. Julia kurczowo trzymała się Alka i widać było, że stawianie kroków przez długość kościoła szła jej z wielkim trudem. Ale gdy wreszcie pokonała długie kilometry i stanęła na przeciw swojego przyszłego męża całkowicie się rozluźniła.

Alek zajął honorowe miejsce obok mnie, czyli miejsce dla świadka.

- Chyba denerwuję się bardziej niż ona - szepnął do mnie, a ja pomyślałam, że to przecież niemożliwe. Gdyby Aleh widział dzisiejszą scenę w łazience, na pewno stresowałby się o wiele bardziej.

- O cholera - usłyszałam z ust Achrema - Chyba zapomniałem obrączek.

Spojrzałam na niego, najpierw z rozbawieniem, ale gdy po rozmacaniu wszystkich swoich kieszeń, zaczął siarczyście klnąć w swoim ojczystym języku, patrzyłam już tylko z przerażeniem.

- Jak mogłeś ich nie zabrać?

- Nie, przepraszam - odetchnął z ulgą - Są tutaj.

Wyciągnął z zewnętrznej kieszeni garnituru małe, ale jakże ważne pudełeczko.

* * *

- Marcinie Milewski, czy bierzesz tę oto Julię Achrem za żonę i ślubujesz jej miłość, wierność i uczciwość małżeńską?

- Tak. - odpowiedział chłopak.

Złota obrączka zalśniła na palcu Julii.

- Julio Achrem, czy bierzesz tego oto Marcina Milewskiego za mężą i ślubujesz mu miłość, wierność i uczciwość małżeńską?

- Tak. - odpowiedziała Julka.

Tym razem druga obrączka pojawiła się na palcu Marcina.

Dopiero co upieczone małżeństwo spojrzało sobie w oczy, a Marcin z czułością musnął usta swojej żony.

Bis, bis, Resovia! Bis, bis, Resovia! (wybaczcie, musiałam ♥)

Spieprzyłam. Wszystko. Epilogu było więcej, ale go skróciłam. Dlaczego? Gdybym wstawiła poprzednią wersję nie mogłabym pisać kontynuacji. Tak, będzie kontynuacja. O zgrozo.

Kiedy w lipcu zaczynałam pisać, nawet nie wiedziałam, że wyjdzie z tego coś takiego. Był tylko Aleks, Cupko, Kim i Julka. I nie wiedziałam, że napiszę meksykańska telenowelę na przemian z romansidłem, kryminałem i horrorem. Chociaż tego romansidła zbyt wiele nie było, bo w opisywaniu czułości nie jestem zbyt dobra.

I pozostaje mi tylko podziękować. Tym, którzy byli od początku, tym którzy doszli w połowie, oraz tym, którym w połowie się znudziło. Dużo ludzi zainteresowanych tym opowiadaniem nie było. Ale ci, którzy byli, są najlepszymi czytelnikami na świecie. Dla Was pisałam, dla Was będę kontynuowała. Dziękuję.

TUTAJ kontynuacja historii o siostrach rzeszowkich (no, już jednego rzeszowskiego i jednego biełgorodzkiego) siatkarzy. 

Dziękuję jeszcze raz :) 

Pozdrawiam, Wasza karolajn.