20. Daj w mordę temu niewydarzonemu doktorkowi od nas dwóch.

Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać. Taka samotność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od samego życia. Za­myka się w sobie. 

Jan Twardowski.

Gdy otworzyłam oczy, stwierdziłam, że jestem w swoim sopockim mieszkaniu. Aleks został ze mną na noc, stwierdził, że gdyby wyjechał do Bełchatowa, spędziłby ze mną o wiele mniej czasu. Ale o ile pamiętam, Serb wieczorem leżał obok mnie, a teraz go nie było. Gdy wstałam z łózka i  podeszłam do drzwi, usłyszałam jego głos :

- Ја не знам шта радиш*- mówił po serbsku, a jego ton głosu był zdenerwowany - Лажеш све око себе, укључујући и себе**.

Gdy wyszłam z sypialni i udałam się do kuchni, ujrzałam tam Aleksandara. Kiedy mnie zobaczył, nieco się zmieszał.

- Muszę kończyć - powiedział, tym razem po angielsku i rozłączył się.

- A kim rozmawiałeś? - zapytałam, siadając przy stole.

- Z Konstantinem -  rzekł, przysuwając w moją stronę talerz z kanapkami.

- Nie jestem głodna.

- Chyba nie chcesz znowu trafić do szpitala...

- Co wy się wszyscy zmówiliście? Stefan też... - urwałam, widząc jego minę.

- Stefan? Gdzie go widziałaś?

- Pracuje w Dinamo, ma tam staż - powiedziałam, a  Aleks, nie wzruszony, wziął do ust kubek z herbatą - A co u Konstantina? - wolałam zmienić temat, bo Stefan działał na niego jak płachta na byka.

- Lepiej - rzekł, odstawiając kubek na stół.

- Byłeś zdenerwowany, gdy z nim rozmawiałeś

- Nie, wydawało ci się - rzucił, patrząc na mnie - Konstantin chce szybciej wrócić do treningów, próbowałem wybić mu to z głowy.

Ale nie pasowało mi tu coś. Czy to normalne, że ktoś prawie krzyczy na swojego przyjaciela tylko dlatego, że chce szybciej  wrócić do treningu? Nie mówił mi prawdy.

- O której masz samolot? - zapytał po chwili ciszy.

- O dziesiątej - bąknęłam, próbując odczytać coś z jego twarzy, ale całe zmieszanie, które jeszcze przed dwiema minutami tam było, zniknęło.

Półgodziny później Aleksandar odwiózł mnie na lotnisko, skąd miałam wylecieć do Moskwy.

- Dlaczego odeszłaś z Trefla? - zapytał, gdy wchodziliśmy do budynku.

- Chciałam poczuć coś nowego. A poza tym, to jeden z najlepszych klubów...

- A... czy z twoim odejściem miał coś wspólnego Stefan?

Stanęłam na chwilę.

- Sugerujesz coś? - spytałam, gdy Serb stanął obok mnie.

- Tylko pytam - odrzekł, nie odrywając ode mnie wzroku.

- Nie, nie miał - powiedziałam -  I jeśli chodzi ci o to, to nie, nie jestem ze Stefanem. Tak jak jeszcze niedawno, jest moim kolegą.

- Zaraz spóźnisz się na samolot - powiedział, uśmiechając się przy tym. Wyciągnął ku mnie dłon, a ja złapałam ją i ruszyliśmy w stronę recepcji.

- Nie będziesz miała nic przeciwko temu, żebym za niedługo odwiedził cię w Moskwie? - powiedział, a ja zaśmiałam się pod nosem.

- W ogóle to co to za pytanie?

Skierowaliśmy się w stronę stewardessy, która sprawdzała bilety przed wejściem do samolotu.

- Wolałem zapytać... Mogłabyś nie chcieć, żebym przyjechał - powiedział, gdy na chwilę stanęliśmy.

Spojrzałam na niego, a gdy Serb odwzajemnił uśmiech, delikatnie musnęłam ustami jego policzek.

- To chyba wystarczająca odpowiedź - szepnęłam mu do ucha.

* * *

Po niespełna dwugodzinnym locie, wreszcie znalazłam się w Rosji. Gdy dojechałam do hali, moją uwagę od razu przykuł charakterystyczny, kolorowy samochód. Miał na sobie wszystkie kolory tęczy i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że na masce auta widniał duży napis - DEATH. Zastanawiałam się, kto jest tym "szczęściarzem", któremu pomalowano samochód, gdy swój wzrok przeniosłam na chłopaka, który stał obok niego z założonymi rękami, a na jego twarzy malowało się niedowierzanie. Był to Stefan. I gdybym go nie zauważyła, nigdy bym nie pomyślała, że to jego Opel. Jeszcze w dzień mojego wylotu był szary. I bez tego czerwonego napisu.

- Kto to zrobił? - spytałam, gdy podeszłam do Wannera. Ten tylko pokręcił głową.

- Ktoś najwyraźniej mnie nie lubi. I  chyba wiem kto.

Spojrzałam na niego.

- Myślisz? Nie byłaby do tego zdolna.

- W dzień twojego wylotu przyszła do mnie i powiedziała, że pożałujemy.

- My? A co ja jej jestem winna? - zapytałam, ale od razu przypomniałam sobie artykuł w gazecie - No tak.

- Ale nie martw się, po jakimś czasie jej przejdzie - powiedział - A jak Cupković?

- Na szczęście wypadek nie był groźny. Ten wariat chce już wracać do treningów, ale Aleks próbuje odwieźć go od tego pomysłu.

Wanner pokiwał głową i nieznacznie przewrócił oczami, tak, żebym nie zauważyła. Ale zauważyłam. Dlaczego oni za sobą nie przepadają?

- Chodźmy do ciebie, napijemy się herbaty - zasugerował, a ja ochoczo pokiwałam głową.

- Myślisz, że ten samochód się jeszcze na coś przyda? - spytałam w drodze do mojego mieszkania.

- Od dawna myślałem nad kupnem nowego, a ta sytuacja mi w tym pomogła.

Weszliśmy do środka i ściągnęłam już zimową kurtkę. Powoli zaczynał się okres świąteczny, co nie za bardzo mi się uśmiechało. Ilić na pewno nie pozwoli mi  wyjechać, wyczerpałam już limit.

- Co robisz w święta? - spytał, jakby czytał mi w myślach.

- Pewnie nic - rzekłam, siadając przy stole.

- Tak się składa, że ja też - wyciągnął dwa kubki - Chciałabyś je spędzić ze mną?

- Jasne, że tak - powiedziałam, uśmiechając się do niego serdecznie.

Chłopak odwzajemnił uśmiech i w spokoju zaczął przygotowywać herbatę. Postanowiliśmy  wypić ją w ciszy, ale nie udawało nam się to. Stefan usiadł na przeciwko mnie i gdy tylko nasze oczy się spotykały, wybuchaliśmy głośnym śmiechem.

- Mógłbyś się odwrócić? - spytałam po chwili - W końcu doprowadzisz do tego, że się zaksztuszę, albo coś w tym rodzaju.

Stefan znów tylko  posłał mi jeden ze swoich tajemniczych uśmiechów i spuścił wzrok. Wreszcie mogłam w ciszy delektować się malinową herbatą i Wanner nawet nie odważył mi się w tym przeszkadzać. 

- Czy już skończyłaś? - spytał po chwili, nadal na mnie nie patrząc - Nie chcę przyczynić się do twojej śmierci.

Wzięłam do ust już ostatni łyk napoju i odłożyłam kubek na stół.

- Musisz nauczyć mnie robić tak dobrą herbatę - powiedziałam, a on pokręcił głową.

- To moja tajemnica, a tajemnic się nie wyjawia - puścił do mnie oczko, znów się uśmiechając.

- Wredny jesteś - oceniłam, a on wstał i zabrał puste kubki.

- A ty byś chciała wszystko wiedzieć - usłyszałam go z kuchni, a po chwili znów był przy stole - Ale nie ma tak łatwo.

Usiadł na swoim miejscu u zaczął mi się przypatrywać.

- Dlaczego tak na mnie patrzysz? - zapytałam, gdy po chwili nie wytrzymałam. 

Wzruszył ramionami i znowu ruszył do kuchni. Utwierdził mnie w przekonaniu, że czasem jego zachowanie jest bardzo dziwne.

* * *

Kilka dni później, Bełchatów.

- Aleksandarze mój najdroższy! -  usłyszałem swojego przyjaciela, który od czasu powrotu ze szpitala coraz bardziej mnie wykorzystywał.

- Nie, nie podam ci herbatki, z racji tego, że jest obok ciebie - krzyknąłem z drugiego pokoju, ale doskonale słyszałem jego mamrotanie pod nosem, jeśli możnaby to było nazwać mamrotaniem. Specjalnie głośniej na mnie narzekał, bym go słyszał.

- Tym razem nie chodzi o herbatę, ty matole.

Ja matołem? Jeszcze jedno słowo, a nie będę już skakał wokół niego i spełniał wszystkie jego zachcianki.

- Kochany Aleksandarze! - zawył, a teraz głośno się zaśmiałem.

Teraz to kochany? Nie wytrzymując,  udałem się do pokoju w którym przebywał Konstantin. Siedział na sofie, z nogą opartą o krzesło. Na jego kolanach leżał laptop.

- Matole, twoja herbata to jakaś rura - powiedział, gdy stanąłem w drzwiach.

- Matole - zacząłem go przedrzeźniać - Jeżeli ci to przeszkadza, możesz ją sobie sam zrobić.

- Wtedy byś się nudził, a tak to masz jakieś zajęcie - wystawił język, a ja miałem coraz większe wrażenie, że rozmawiam z Julką - Mam dla ciebie newsa - rzekł po chwili - Nie wiem czy ci się spodoba.

Spojrzałem na niego, podnosząc jedną brew do góry.

- Co prawda artykuł ukazał się jeszcze przed waszym zejściem, ale... - spojrzał na mnie a ja usiadłem obok niego.

Gdy podał mi laptop, mój wzrok od razy przykuł nagłówek "KIM GROZER ZNALAZŁA CHŁOPAKA", a pod nim zdjęcie Kim i...

- Czytałeś to? - zapytałem, wciąż patrząc na fotografię, na której moja dziewczyna, a raczej myślałem, że nią jest, i niby jej przyjaciel patrzyli na siebie z miłością.

- Kilka razy, bo nie mogłem uwierzyć - odpowiedział.

- Ona twierdzi, że to jest jej przyjaciel, a ja jej wierzę.

- Jesteś głupi - powiedział, a ja swój wzrok z laptopa, skierowałem na Cupkovića.

- Na pewno nie tak jak ty - odrzekłem, mierząc go wzrokiem, a on przewrócił oczami.

- Nie zaczynaj znowu - rzekł, a ja oddałem mu laptop - Wiem co robię, okej?

- Ale nie wiem po co to robisz. Wyjaśnisz mi?

- Nie jesteś księdzem, więc nie będę ci się spowiadał.

- Księdzu pewnie też się nie spowiadasz - powiedziałem, wstając.

- No wiesz? - oburzył się - Gdybym mógł, to bym wyszedł, ale z racji tego, że nie mogę to ty wyjdź.

- Chetnie - ruszyłem do drzwi - A mógłbyś powiedzieć Nawrockiemu, że nie dam rady być na jutrzejszym treningu?

- Wiedziałem, że będziesz chciał do niej polecieć - uśmiechnął się. - Jasne. I taka prośba ode mnie... Daj w mordę temu niewydarzonemu doktorkowi od nas dwóch.

Pokiwałem głową i wyszedłem z pokoju.

* * *

Dochodziła już dwudziesta, a za oknem panował już całkowity mrok. Oboje siedzieliśmy na kanapie i oglądaliśmy jakieś głupie programy. Okryta byłam kocem, bo grudzień to jednak nie sierpień, a w moim mieszkaniu nie było zbyt ciepło.

- Co powiesz na gorącą czekoladę? Na przeciwko jest kawiarenka.

- Jest za zimno - powiedziałam, a Stefan uśmiechnął się.

- Jeśli tak ci to przeszkadza, to przyniosę ci ją pod sam nos - zaśmiał się i wstał z kanapy.

Wyszedłszy z mieszkania, zostawił mnie całkowicie samą. Oparłam głowę o oparcie, myśląc nad tym, że teraz Stefan nie jest dla mnie zwykłym kolegą, przez te parę dni stał się kimś, kogo mi tu brakowało - przyjacielem. Wspierał mnie, pomagał i po prostu przy mnie był. 

Po pięciu minutach drzwi otworzyły się i gdy odwróciłam głowę, ujrzałam Wannera z podbitym okiem, z nosa jak i z łuku briowego ciekła mu krew, a koszulka także była czerwona.

- Boże! - krzyknęłam i szybko do niego podbiegłam - Kto ci to zrobił?

- Nie wiem, mieli na sobie kominiarki... A poza tym, było ciemno.

- Kto się na ciebie uwziął? Maryna by cię pobiła?

- Nie, to byli faceci, było ich dwóch i rozmawiali po Rosyjsku - powiedział.

- Trzeba ci to przemyć - złapałam go za ramię i podprowadziłam do kanapy - Gdzie ja mam apteczkę?

Znalazłam ją w szafce w łazience i od razu udałam się do Niemca. Ten nadal siedział grzecznie na sofie. Wyjęłam gaziki i wodę utlenioną, a gdy zaczęłam obmywać mu zakrwawione miejsca, chłopak nieco się skrzywił.

- Dasz radę -  powiedziałam, nie przerywając czynności - Chcesz to zgłosić na policję?

Pokręcił głową.

- To na pewno była jakaś pomyłka - odpowiedział.

Teraz to ja pokręciłam głową. Co jeszcze musi się stać, żeby zrozumiał, że to nie pomyłka?

- Chyba gotowe - powiedziałam, chowając wodę do apteczki.

- Dziękuję - bąknął, wstając - Powiniem już iść.

- Zwariowałeś? - Nie puszczę cię - też wstałam, a widząc jego pytający głos, kontynuowałam - Przecież ci kretyni moga tam na ciebie czekać.

- Uciekli, gdy jakiś facet zauważył, jak okładają mnie pięściami.

- A jeśli tam zostali? Nie chcę, żeby ci się coś stało.

Spuścił wzrok i niechętnie pokiwał głową. Pewnie uznał to za kłopot, ale przecież powinien wiedzieć, że się o niego martwię.

- Nie chcesz zostać? - spojrzałam, gdy na mnie spojrzał.

- To nie tak. Nie chcę ci sprawiać...

- To nie będzie kłopot - weszłam mu w słowo - Nie rozumiesz, że się o ciebie martwię?

- Przecież jestem już dużym chłopcem - powiedział, a ja się zaśmiałam - Poradziłbym sobie.

- Ale dla mojego świętego spokoju mógłbyś zostać - rzekłam.

- Jeśli miałoby ci to w jakikolwiek sposób pomóc, zostanę - usiadł na sofie - Ale chyba dzisiaj nie zasnę, za dużo wrażeń...

- Możemy sobie zrobić jakiś filmowy maraton - usadowiłam się obok niego.

Pokiwał głową.

* * *

* Nie wiem po co to robisz.

** Okłamujesz wszystkich wokół, także siebie.

Nie wiem, czy tłumacz google przetłumaczył mi to poprawnie, ale kij z tym.

Witam! :) Gonię z rozdziałami, bo chcę na święta opublikować taki "specjalny rozdział", czy coś w tym rodzaju... No, ważne, że w klimacie świąt ^^ 

Nie przedłużając, chciałabym zaprosić na mojego drugiego bloga, gdzie pojawił się pierwszy rozdział - FOR-YOUR-HAPPINESS.BLOGSPOT.COM - jeśli ktoś chciałby być informowany, to proszę napisać pod rozdziałem :)