31. To był impuls, chwila.

Nawet w obliczu śmierci przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela. 

Antoine de Saint-Exupéry

Siedziałam na miejscu pasażera, jechaliśmy jakąś główną, zatłoczoną drogą, gdzie każdy praktycznie przekraczał 120 km/h. W naszym przypadku było tak samo. Było mi słabo i duszno, a obraz rozmazywał mi się i był niewyraźny. I to chyba było przyczyną, że nie mogłam rozpoznać, kto siedzi obok mnie. Jechał szybko, ale zręcznie posługiwał się kierownicą. W pewnym momencie mój towarzysz zwrócił się do mnie, a jego słowa niemalże echem odbijały się od ścian samochodu.

- Nigdy nie pokocham nikogo tak bardzo jak ciebie - słowa bardzo znajome, wbijały się w moją psychikę, niczym nóż w plecy.

Nie pamiętam, co odpowiedziałam mężczyźnie, a ten wyraźnie przyśpieszył. Nagle rozległ się głośny pisk opon, zaślepiło nas światło, a coś ciężkiego w wielkiego uderzyło w auto. Poczułam tylko jak przednia szyba tłucze się na kilka kawałków, a jej odłamki ranią moje ciało.

Otworzyłam zaspane oczy, czując mokrą od potu poduszkę. Podniosłam głowę i ujrzałam swój pokój. Gdy wróciłam wczoraj do domu, od razu poszłam do siebie i zasnęłam o dziwo szybko. Teraz leżałam na mokrej poduszce, w mokrej pościeli, w mokrej koszulce. Koszmar, który śnił mi się tej nocy, nie był zwykły, a mogłabym rzec, że całkowicie realny. Wciąż czułam rozbite szkło na twarzy, a także obecność krwi. Wstałam, przebrałam się w suche ubrania i przeszłam do kuchni, by spróbować wcisnąć w siebie chociaż jedną kanapkę. Ale już wiedziałam, że będzie z tym kłopot. W kuchni siedziała już Vicky, a na stole stał już talerz z kanapkami i dwa kubki z herbatą. Na sam widok mnie zemdliło.

- Dzień dobry - przywitała się promiennie, biorąc napój do ust.

Kiwnęłam tylko głową, z niewyraźnym uśmiechem na twarzy.

- Coś się stało? - zapytała Amerykanka, gdy usiadłam przy stole. - Wyglądasz bardzo źle.

I tak się czułam. Ale pokręciłam głową i powiedziałam :

- Nie, czuję się dobrze. Tylko koszmar miałam, może to dlatego...

- Zjedz coś - zasugerowała, a ja znów zmuszona przez Victorię byłam by pokręcić głową - To herbaty się napij.

- Nie chcę - odpowiedziałam, opierając nogi o krzesło obok.

- Za godzinę mamy trening, potem mecz od którego zależy nasz udział w finale - stwierdziła - Musisz coś zjeść.

- Może później - powiedziałam, próbując nie patrzeć na talerz - Może się przejdę.

Wstałam od stołu i udałam się w stronę drzwi.

Po półgodzinnym spacerze wróciłam do mieszkania. Przemyślałam kilka spraw i doszłam do wniosku, że najlepszym rozwiązaniem będzie powrót do Polski. Nie chcę nikogo ranić, a robiłam to niewątpliwie. 

- To ty, Kim? - usłyszałam, gdy wchodziłam do mieszkania.

- Tak - mruknęłam, gdy wyszła ze swojego pokoju.

- Idziemy - podeszła do mnie, złapała za rękę i ciągnęła w stronę drzwi.

- Gdzie? - zapytałam zdezorientowana.

- Ta trening, zapomniałaś?

I ruszyłyśmy schodami w dół.

Przez kolejne godziny ciężko trenowałam, próbując zapomnieć o wyznaniu Stefana. Że też byłam taka głupia i ślepa, żeby tego nie zauważyć. Pomoc na początku sezonu, święta... Ale i Sabine i Violetta to wiedziały, tylko ja starałam się to od siebie odgonić i w to nie wierzyć.

Poczułam dziwny zawrót głowy i wstałam, by napić się wody. Ujrzałam za bandami reklamowymi Andreasa, jak zwykle szczerzącego się, i ruszyłam w jego stronę.

- Przyszedłeś popatrzeć na siatkarki? - spytałam.

- Po części - odpowiedział - Przyszedłem z tobą porozmawiać.

- O czym? - nieco się przestraszyłam, bo nagle spoważniał.

- Pamiętasz, jak w święta dodałaś mi soli do herbaty? - zapytał, a ja pokiwałam głową - Nadal sądzę, że to był przypadek - dodał z uśmiechem.

- Do rzeczy - ponagliłam chłopaka.

- Poleciłem ci wizytę u okulisty... Nie mając na myśli tylko słonej herbaty.

- Mógłbyś mówić jaśniej? - spytałam, a chłopak zaśmiał się.

- Stefan cię kocha, nie da się jaśniej.

- Nie chce o tym rozmawiać - rzuciłam, zakładając ręce na piersi - Jesteś jego adwokatem?

- Przyjacielem - oznajmił - Twoim też.

- No, właśnie sie nad tym zastanawiam - warknęłam, patrząc na niego z ukosa - Ale pogadaj z nim okej? - spytałam, już nieco przyjaźniej.

- Jak coś chcesz, to potrafisz być miła - puścił oczko i odszedł w stronę wejścia na trybuny.

Wróciłam na parkiet z butelką wody i usiadłam po turecku, chowając twarz w dłoniach. Myślałam, że gdy pójdę na spacer i się przewietrzę, mdłości i bóle głowy minął, ale z czasem wszystko się nasilało. Do tego doszły dreszcze z nudnościami...

- Na pewno dobrze się czujesz? - usłyszałam Victorię.

Nie, słabo mi - próbowałam wstać, z małą pomocą Amerykanki.

- Chodź, poszukamy Stefana -powiedziała, a ja pokręciłam głową.

- Przejdzie mi - rzekłam, czując silniejsze zawroty głowy, rozmazany obraz przed oczami i w końcu zaliczyłam bliższy kontakt z parkietem.

Pokój trenerski Ilić, kanapa w pokoju trenerskim Ilić i ja. Ocknęłam się i otworzyłam leniwie powieki. Nadal kręciło mi się w głowie, ale mimo tego, próbowałam wstać.

- Połóż się - do pokoju nagle wszedł Wanner z kubkiem czegoś gorącego w ręku.

Nie chciałam się z nim kłócić, więc zrobiłam jak kazał.

- I jak się czujesz? - spytał. - Lepiej?

Pokiwałam głową, gdy podał mi kubek. Wzięłam go do ust i poczułam malinowy smak. Spojrzałam na zegar, który zawieszony był na ścianie. Gwałtownie wstałam.

- Mecz - jęknęłam, podchodząc do drzwi.

- Chcesz grać w takim stanie? - od wyjścia powstrzymał mnie głos Stefana - I tak już powiedziałem trenerce, że nie będziesz grała. - usiadł tam, gdzie wcześniej leżałam.

Spojrzałam na niego. Cały czas uśmiechał się, tak jakby nic się nie stało, jakby naszego spotkania nigdy nie było. Usiadłam obok niego, znów wpijając się w brzeg kubka, sącząc z niego malinową herbatę.

- Dlaczego powiedziałeś mi, że mnie kochasz? - gdy nastała długa i krępująca cisza, postanowiłam ją przerwać.

- Chciałaś wiedzieć przyczynę mojego dziwnego zachowania - odpowiedział - Więc ci powiedziałem.

- Mogłeś skłamać... Teraz czuję się okropnie.

- To był impuls, chwila - zaczął wyjaśniać - W końcu powinnaś wiedzieć...

- A... - zaczęłam, ale urwałam, bo nie do końca byłam przekonana o tym, czy chcę być poinformowana o szczegółach - Od kiedy ci się podobam?

Uśmiechnął się tylko.

- W sumie, to od samego początku naszej znajomości - odpowiedział, a uśmiech nie schodził z jego twarzy.

Pokiwałam głową.

- Ale wiedziałem, że dla ciebie najważniejsza była kariera, potem byłaś z Aleksem, Igorem - prychnął pogardliwie, a na sam dźwięk tego imienia, po moich plecach przeszedł dreszcz - A ty traktowałaś mnie tylko jak przyjaciela.

- Tylko? - przerwałam mu - Ja nie zasługuję na takiego przyjaciela jak ty - podniósł z podłogi i przeniósł go na mnie - Proszę, chciałabym, żeby znów było jak dawniej... Jak przed naszą wczorajszą rozmową.

- Też bym chciał - rzekł, gdy położyłam mu głowę na ramieniu.

Dopiłam resztę napoju i wstałam.

- Jeśli nie gram, wracam do domu - stwierdziłam, oddając mu kubek. - Obejrzę mecz w telewizji... - Stefan także wstał i ruszyliśmy do wyjścia. On jednak ruszył w przeciwnym kierunku, który prowadził na halę. Teraz już czułam się dobrze, nie tylko dlatego, że omdlenia i bóle głowy minęły, ale także przez to, że wszystko wyjaśniłam sobie z Wannerem. Poczułam ulgę, że nadal możemy być przyjaciółmi.

Kilka godzin później, późne godziny wieczorne.

Mimo, że to styczeń, a Stefan znajdował się w stolicy Rosji, od rana padał deszcz i wzmagał się mróz. Teraz jechał po kompletnej szklance. Samochód Andreasa, którym jechał, opony zimowe miał założone, ale to, jak tańczył po ulicy, czuł doskonale. Na dodatek deszcz wciąż zacinał w szyby, co powodowało jeszcze gorszy widok na jezdnię. Ale chciał jak najszybciej wrócić do domu, więc od jakiegoś czasu tablica rozdzielcza ukazywała około 120 km/h. Tutejsi kierowcy jechali o wiele szybciej, w ogóle nie zważali na trudne warunki. Chłopak sądził, że także spieszyli się do domów, rodziny, żon... On nikogo takiego nie miał, a najważniejszą osobę w życiu prawie stracił...

Przetarł zmęczone oczy, które powoli zaczęły przysłaniać ciężkie powieki, gdy nagle zaślepiło go światło i niespodziewanie skręcił w lewo. Poczuł, jak samochód uderza ciężki, mógł się tylko domyślać, tir. Czuł także okropny ból na całym ciele, oraz ciepłą ciecz, która spływała z jego skroni. I nagle odpłynął, nie odczuwając nic, był wolny od bólu, cierpienia... Stracił przytomność.

Świat się kończy... Szarapowa i Wiliams odpadły z Australian Open, Skra i Reska z Ligii Mistrzów, piłkarze ręczni z Mistrzostw Świata, a do tego szkoła i pogoda mnie dobijają... Czekam tylko na weekend, zapowiada się niezły maraton filmowy. Dziś zaczynam Hobbita, jutro Igrzyska śmierci, a w sobotę Nad życie. Muszę jeszcze ogarnąć Małego księcia, ale ponoć to się szybko czyta. Na temat rozdziału się nie wypowiadam :)

anatomia-milosci

Na Matteo tym razem się uwiesiłam. Ale krótkie będzie, bardzo krótkie. Zapraszam, jeśliście ciekawi. :D