36. O czym myślałaś idąc z nim do łóżka?

Po półgodzinie wraz z Aleksem byliśmy już na lotnisku, skąd wylecieliśmy do Serbii. Wiadomość, że ojciec Atanasijevića mógł odejść od swojej żony była na tyle absurdalna, ze oboje w to nie wierzyliśmy. 

Ale widok pani Atanasijević całej zapłakanej, zapewne nadal nie mogącej uwierzyć w to co się stało, tylko rozwiał nasze niepewności. Matka Aleksa od progu rzuciła się na syna i z głośnym szlochem oznajmiła nam, co już doskonale wiedzieliśmy.

- Od waszego wyjazdu dziwnie sie zachowywał - powiedziała, gdy wszyscy siedzieliśmy w małym saloniku, a kobieta się trochę uspokoiła - Znikał na długie godziny, zamknął się w sobie, był opryskliwy... A wczoraj tak po prostu spakował walizki i wyjechał.

- Nie wiesz dokąd? - zapytał chłopak, a ona pokręciła głową.

- Myślisz, że by mi powiedział?

Aleksandar wstał, wyciągając z kieszeni telefon i wyszedł na zewnątrz, zostawiając swoją matkę razem ze mną.

Czułam się trochę nieswojo w jej towarzystwie, mimo, że już się znałyśmy. Wiedziała, jak czuje się Milena, bo sama doświadczałam tego wielokrotnie.

Po jakimś czasie do salonu wrócił Atanasijević.

- Zbieraj się - szepnął do mnie.

- Nie wierzę, jak mógł jej to zrobić - mówił, gdy wyszliśmy na dwór.

- Gdzie idziemy?

- Do mojego ojca, zamówiłem już taksówkę... - rzucił.

Gdy samochód podjechał pod dom rodziców Serba, wraz z Aleksem wsiedliśmy do niego, by pojechać do Marko i wszystkiego się dowiedzieć. Kiedy stanęliśmy przed drzwiami mieszkania starszego z Atanasijevićów poczułam jak serce bije mi jak szalone, a żołądek podchodzi do gardła. I nie mogłam znaleźć tego przyczyny. Aleks zapukał kilka razy w drewno, a po kilku sekundach otworzyła nam wysoka, brązowowłosa dziewczyna. Ana. Gdy tylko zobaczyłam jej wredną, wytapetowaną twarz wiedziałam, że znów będziemy musieli się z nią męczyć.

- Przepraszam, pomyliiśmy mieszkania - wycofał się Serb.

- Nie, dobrze trafiliście - wymusiła przesłodzony uśmiech, otwierajac swoje duże, sztuczne usta i zatrzepotała teatralnie rzęsami - Wejdźcie.

Usunęła się z przejscia, a zdezorientowani weszliśmy do środka.

Nagle podszedł do nas Marko, ojciec Alka i objął w pasie Serbkę.

Zdążyłam zauważyć lekko zaokrąglony brzuszek dziewczyny.

- A więc... Zostawiłeś mamę dla Any? - zapytał zdenerwowany Aleks, łypiąc wzrokiem to na ojca, to na Serbkę.

- To nie tak - mężczyzna próbował się tłumaczyć, ale Aleksandar mu przerwał.

- To jak?

- Ana jest ze mną w ciąży, kocham ją.

- A wiesz, że ona w tą ciążę chciała wrobić mnie? - krzyknął.

- Wyjdźmy do drugiego pokoju - powiedział, nadal spokojny, starszy z Atanasijevićów.

Chłopak ruszył za ojcem, a ja zostałam z Aną.

- Czy rozbijanie związków należy do twojego hobby? - zapytałam, gdy nastała cisza.

Ana tylko uśmiechnęła się wrednie i położyła swoją rękę na brzuchu.

- Jestem z nim w ciąży, to dziwne, że chce się mną zaopiekować?

- Dziwne jest to, że w ogóle zaszłaś z nim w ciążę. To ojciec twojego byłego chłopaka, o czym myślałaś idąc z nim do łóżka?

Dziewczyna zaśmiała się tylko, ignorując w ten sposób moje pytanie.

- Gdybyś nie była w ciąży, już bym cie uderzyła - wysyczałam przez zęby dostrzegając w oczach Any pogardę.

- Więc na co czekasz? - zapytała, wyzywająco patrząc mi w oczy.

- Boję się tylko tego, że gdy uderzę cię w twarz, pękną twoje usta i będę winna końcu świata.

- Odszczekaj to - warknęła Ana, ale z sąsiedniego pokoju wyszedł Aleksandar, z którego kipiała złość.

Bez słowa ruszył do wyjścia.

- Zaczekaj - powiedział jego ojciec, wychodząc z pokoju za swoim synem.

- Do widzenia - powiedziałam cicho, siląc się na jakikolwiek uśmiech ze swojej strony i wyszłam za Aleksem.

Chłopak zaczekał na mnie przed mieszkaniem. Gdy wtuliłam się w jego ramiona, powiedział :

- Nie mogę w to uwierzyć.

- Ja też - powiedziałam, uwalniając się z uścisku Serba.

- Zostaniemy tu jeszcze tydzień? Nie chcę zostawiać mamy samej. 

Tylko pokiwałam głową. Aleksandar wziął mnie za rękę i wolno ruszyliśmy w stronę domu mamy Alka. Szliśmu powoli, w milczeniu, ale po kilku minutach spaceru odezwałam się.

- Gdzie mieszka Konstantin?

- W Belgradzie - odpowiedział z uśmiechem Atanasijević - A co, chcesz go odwiedzić?

- Może i bym chciała - mruknęłam.

- Może innym razem. Nie chciałbym teraz zostawiać mamy samej, nawet nie wiem co mogłoby strzelić jej do głowy.

Znów nastała chwila ciszy, ale przychodziły mi do głowy najróżniejsze z pytań. Musiałam sie odezwać i poznać na nie odpowiedzi.

- Czy Konstantin kogos ma?

Aleks zaśmiał się, po czym z rozbawieniem na mnie spojrzał.

- Przecież on kocha Julkę, nie potrzebuje innej.

- To dlaczego tak często wyjeżdża do Serbii? - znów zadałam mu pytanie - Julia na prawdę myśli, że Cupković ją zdradza.

Nie odpowiedział od razu. Znów ulica przepełniła się ciszą.

- Musiałabyś jego zapytać - odpowiedział wreszcie - Konstantin nie zwierza mi sie z wszystkiego. On prawie wcale mi się nie zwierza.

- Przecież jesteście przyjaciółmi...

Aleks zaczerpnął powietrza.

- Jesteśmy - odpowiedział chłopak, ale już później znów zamilkł i na miejsce doszliśmy w ciszy.

Nawet odechciało mi się już pytać o jakiekolwiek rzeczy zwiazane z Konstantinem, bo i tak już  na starcie wiedziałam, że niczego się od niego nie dowiem.

***

Moda na sukces, odcinek 37493746436 - tak powinnam nazwać ten rozdział.

Czy tylko ja nie byłam świadoma tego, że Cupko urodził się w Chorwacji? Zawsze chciałam tam pojechać, takie strasznie magiczne, malownicze miejsce *.*
Rozdział z panią A. Tak, ja też ją polubiłam <3
Wciąż zastanawiam się, czy pisać epilog... Pisać?
Do końca tygodnia sprawdziany. Nie widzi mi się to...
Następny rozdział... To już ostatni rozdział. Czujecie to? *_*