29. Dlaczego ja się z tobą zadaję?

- Musisz już wyjeżdżać? - spytałam z żalem w głosiem, a Aleksandar pokiwał głową.

- Muszę - odpowiedział - Ale sezon skończy się w mgnieniu oka, zobaczysz.

- Ale jeszcze nie podjęłam decyzji - rzekłam, wkladając ręce do kieszeni spodni.

- Powiedz mi, co cię tu trzyma? - popatrzył mi w oczy - Nie chcesz być blisko mnie?

- W sumie nic, ale... - urwałam, bo nie miałam argumentów.

- No właśnie - pocałował mnie, po czym mocno przytulił - Więc musisz się zgodzić.

- Daj mi trochę czasu, dobrze? - puścił mnie - To nie jest łatwa decyzja.

- Jasne - odparł z uśmiechem - Muszę już iść.

- Kocham cię - wyszczerzyłam się, na co on także odpowiedział mi uśmiechem.

Otworzył drzwi i już miał wychodzić, ale przed nim nagle wyrósł Stefan i w ten sposób zagrodził mu drogę. Serb posłał mu mordercze spojrzenie, gdy Wanner usunął mu się z przejścia.

- Co tam? - zwróciłam się do Niemca, kiedy Aleks zszedł po schodach na dół.

- Słyszałaś, że Maryna została wyrzucona z klubu? - wszedł do środka.

Pokręciłam głową. zamykając za nim drzwi.

- Nie dziwi mnie to - rzekłam, wchodząc do kuchni, co chłopak także uczynił.

- Podobno już dzisiaj ma przyjechać nowa siatkarka.

- Tak szybko? - zdziwiłam się, a ten pokiwał głową.

- Podobno ładna - wyszczerzył się, ale spoważniał, gdy spojrzałam na niego z ukosa.

- No, to może wreszcie znajdziesz dziewczynę - zaśmiałam się, a on popukał się w czoło.

- Zeszłaś się z Atanasijevićem? - spytał, zmieniając temat.

Pokiwałam głową.

- Pomożesz mi? Muszę podjąć poważną decyzję.

Usiadł przy stole i wlepił we mnie swoje morskie oczy.

- Zamieniam się w słuch - rzekł.

- Daj spokój, to nie jest śmieszne - skarciłam Niemca, a ten tylko nieznacznie się uśmiechnął.

- Jestem poważny, nie widzisz? - znów zadał pytanie, a ja pokręciłąm głową.

- Dlaczego ja się z tobą zadaję?

- Bo mnie lubisz - wystawił język.

- Dobra, posłuchaj mnie - nie wytrzymałam i wybuchnęłam.

- Już, już - zrezygnował z dalszego dręczenia mnie i zaczął dręczyć krzesło, bujając sie na nim, niczym dziecko w podstawówce.

- Aleks chce, żebym w następnym sezonie grała w Polsce - oznajmiłam.

- I? - spytał, a ja podniosłam prawą brew do góry.

- I? Wanner, nie denerwuj mnie - warknęłam, a on zrobił wielkie oczy.

- Aaa, to w tym mam ci pomóc? - zapytał, a ja pokiwałąm głową. - Więc... No wiesz... No i co ja mam ci powiedzieć?

- Na przykład, żebym wróciła do Polski? - podsunęłam mu odpowiedź.

- Skoro już podjęłaś decyzję, to po co...

- Nie podjęłam - przerwałam mu. Podeszłam do stołu i gwałtownie odsunęłam krzesło i na nim usiadłam. Położyłam głowę na blacie i głośno zawyłam : - Dlaczego to musi być takie trudne? A ty mi w ogóle nie pomagasz.

Nie odezwał się.

Pomilczeliśmy tak dłuższy czas, a mi przyszła, dość dziwna i głupia myśl. Podniosłam głowę i spojrzałam podejrzliwie na Stefana.

- A może ty jesteś gejem? - zapytałam, czy nieco go zaskoczyłam.

- Co cie skłoniło do takich przemyśleń? - wyglądał na rozbawionego moimi wcześniejszymi słowami.

- Odrzuciłeś miłość Maryny - przy słowie miłość  palcami, w powietrzu, zrobiłam cudzysłów - a teraz wykluczasz zauroczenie nowym, klubowym nabytkiem.

- Zapewniam cię, że nie jestem gejem - uśmiechnął się.

- Na pewno?

- No chyba bym o tym wiedział - oznajmił, szczerząc się coraz bardziej.

- Nigdy nic nie wiadomo - przeczesałam grzywkę dłonią i odruchowo spojrzałam na ścienny zegar. - Cholera.

Wstałam z miejsca i z prędkością błyskawicy pobiegłam do swojego pokoju.

- Co się stało? -  usłyszałam z kuchni.

- TRENING! - wykrzyczałam.

* * *

Na boisku stałam już od półgodziny i zastanawiałam się nad tym, jak długo nowa przyjmująca będzie kazała nam na siebie czekać. Podobno miała problemy na lotnisku, albo z jakimiś bagażami... Nie ważne. Po trzydziestu minutach stania bezczynnie, postanowiłam usiąść po turecku na parkiecie.

- Pierwszy dzień w klubie i już się spóźnia - usłyszałam ironiczny ton jednej z siatkarek.

- Daj spokój - mruknęłam, uważnie przyglądając się pomarańczowemu prostokątowi.

- Wiesz, że będziesz musiała z nią zamieszkać? Mieszkasz sama - stwierdziła druga.

Pokiwałam głową na znak, że zrozumiałam i spojrzałam na drzwi wejściowe na halę. Nowa siatkarka, wreszcie, kroczyła pewnym krokiem, a za nią szła Ilić. Tak, jak mówił Stefan, dziewczyna była bardzo ładna. Jej ciemne włosy sięgały do ramion, a uśmiech nie schodził jej z twarzy.

- Panie... - powiedziała trenerka, patrzac na nas, a potem spojrzała na Wannera - Stefan.

Chłopak, zza band reklamowych, uśmiechnął się szeroko i pomachał energicznie do kobiety. Ta tylko wzniosła oczy ku górze i znów zwróciła się do swoich podopiecznych.

- Victoria Megan, nasza nowa przyjmujaca, od dziś będzie z nami grała.

- Z nami? - zapytała nasza środkowa - Przecież pani z nami nie gra.

Ilić spojrzała na nią z politowaniem.

- Rozgrzane? - zmieniła temat, a gdy wszystkie pokręciłyśmy głowami, dodałą : - To na co jeszcze czekacie?

Po trzech godzinach ciężkiego treningu (Ilić stwierdziła, że dobrze nam to zrobi, ale ja i moje mięśnie jesteśmy innego zdania) wzięłam długi prysznic i spakowałam przepocony strój. Gdy wyszłam przed halę, ujrzałam Victorię, która najwyraźniej na kogoś czekała. Gdy tylko mnie ujrzała, uśmiechnęła się i ruszyła w moją stronę.

- Hej, jestem Victoria - wyciągnęła ku mnie dłoń, a ja ją uścisnęłam.

- Kim - wyszczerzyłam się.

- Mam z tobą zamieszkać - stwierdziła - Trochę mi głupio, ale Ilić tak powiedziała...

- Daj spokój - ruszyłyśmy w stronę mieszkania - Przynajmniej będę miała się do kogoś odezwać.

Do końca drogi rozmawiałyśmy o wszystkim. Dowiedziałam się, że Vicky ma 18 lat i jest wielką nadzieją amerykańskiej siatkówki.

- Trochę mnie to przytłacza - stwierdziła, gdy przekręcałam klucz w zamku - Ale próbuję sobie z tym radzić.

- Jesteś głodna? - zapytałam, gdy weszłyśmy do środka.

Victoria tylko pokiwała głową i obie udałyśmy się do kuchni. Padło na jajecznicę, bo oprócz jajek nic w domu nie miałam. Gdy zjadłyśmy kolację, odezwałam się.

- Chodź, pokażę ci twój pokój - wstałyśmy od stołu i ruszyłyśmy w stronę pomieszczenia, w którym Victoria miała zamieszkać.

Po kilku dniach Victoria doskonale wpasowała się w zespół. Była na prawdę dobrą przyjmującą, co pokazała już w swoim pierwszym meczu. Ale co zauważyłam? Vicky coraz częściej zerkała w stronę Wannera, co określiłam jako wielką miłość. Przesadziłam, wiem, ale zauroczeniem mogłabym to nazwać. Gdy zwierzyłam się Stefanowi z moich podejrzeń, zostałam przez niego wyśmiana. Ale nie chciałam poddawać się tak łatwo, więc kiedy Victoria siedziała na sofie w oglądała jakiś program w telewizji, a ja bacznie, z fotela, jej się przyglądałam, zagadnęłam :

- Masz chłopaka?

Dziewczyna, najpierw spojrzała na mnie z ukosa, potem się zmieszała, a na koniec szeroko uśmiechnęła.

- Nie, nie mam - odpowiedziała a ja znów zadałam jej pytanie, które wcześniej starannie spisałam i nauczyłam sie na pamięć.

- A chciałabyś mieć? - może te pytania mogą wydawać się zbyt osobiste, ale nie krępowałam się. Jak przyjaźni sie z Julią, to nabiera się wprawy.

- Kim, dobrze się czujesz? - uśmiechnęła się, a ja energicznie pokiwałam głową.

- Jasne, jak zawsze - także sie wyszczerzyłam - Słuchaj, chciałabyś pójść na randkę?

- Z tobą? - zaśmiała się, a ja spojrzałam na nią jak na wariatkę.

- Nie, nie ze mną - oświadczyłam - Ze Stefanem.

Jej źrenice uległy znacznemu powiększeniu.

- A... po co? - zapytała, nieco się jakając.

- Zauważyłam, że często na niego patrzysz - puściłam jej oczko, a na jej policzkach pojawił się róż.

- Skądże, przewidziało ci się - machnęła ręką.

- Wanner też zauważył - powiedziałam i wbrew pozorom nie skłamałam. Zauważył. Z moją małą pomocą, ale zauważył.

Nie wzruszyła ją ta wypowiedź, więc kontynuowałam.

- I kazał zaprosić cię na spotkanie - wypaliłam.

Dopiero po kilku sekundach doszło do mnie co zrobiłam... Przecież Stefan mnie zabije!

- Na prawdę? - dostrzegłam w oczach przyjmujacej błysk.

- Na prawdę - nie chciałam brnąć w to kłamstwo, ale gdybym tak nagle wszystko odkręciła, zrobiłabym dziewczynie przykrość.

- To powiedz mu, że chętnie się z nim umówię - uśmiechnęła się pod nosem i wróciłą do oglądania telewizji.

- Ty zwariowałaś - mówił spokojnie, zupełnie się tego nie spodziewałam.

- Nie zwariowałam - zaprzeczyłam - Po prostu muszę mieć dowód na to, że nie jesteś gejem.

- Teraz ja się zastanawiam, dlaczego się z tobą zadaję.

- Jeśli nie pójdziesz na to spotkanie, wszystko będzie jasne... - oznajmiłam - Bo niby dlaczego miałbyś odrzucać każdą dziewczynę?

Uśmiechnął się tylko i odszedł, zostawiając mnie z tysiącem myśli.

Za dużo tu dialogów, zdecydowanie :c Zawiedziona jestem... Nie, nie tym rozdziałem (no może troszeczkę :D), ale moim stanem 'psychicznym'. Nie będzie tylko 9 rozdziałów. Rozpieszczam was, nie ma co... Więcej będzie. A to dlatego, że wczoraj posiedziałam sobie z dwie godziny w szpitalu i mnie olśniło. Tak, ktoś kopnie w kalendarz... I to za jakieś dwa rozdziały... Cieszycie się? :) 

A tak poza tym, to czekam na Macerate! <3 Koszulka Igły już na mnie wisi (dosłownie) i czekam... Będę się głosno darła, żeby wygrali... Wierzę w nich.

PS. Rozdział dla Edzi ;) Ekkhheemm... STO LAT, STO LAT, NIECH ŻYJE, ŻYJE NAM! STO LAT, STO LAT, NIECH ŻYJE, ŻYJE NAM! JESZCZE RAZ, JESZCZE RAZ, NIECH ŻYJE, ŻYJE NAM! NIECH ŻYJE NAAAAAAAAAAAAAAAM! 

/ karolajn.